Στις 5 Ιανουαρίου 2019, πριν δυο χρόνια, «έφυγε» από τη ζωή, ο μεγάλος πατριώτης και Ανθρωπος, Νίκος Μούγιαρης.
Ο Μιχάλης Ιγνατίου έγραψε τότε:
«Μερικοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Πραγματικά. Αφήνουν ισχυρό το αποτύπωμά τους. Και ναι, στην περίπτωση που θα σας αφηγηθώ, ένα χελιδόνι μπορεί να φέρει και την Άνοιξη.
Όπως είναι γνωστό από τις ειδήσεις, η Ομογένεια αλλά και ολόκληρος ο Ελληνισμός έχασαν έναν πολύτιμο άνθρωπο, έναν υποστηρικτή και συμπαραστάτη, σε όλα τα επίπεδα. Είτε επρόκειτο για τα εθνικά θέματα είτε επρόκειτο για οτιδήποτε άλλο (ιατρικά, πολιτιστικά, φιλανθρωπικά κ.λπ.). Ήταν ένας μοναδικός άνθρωπος, με αγάπη περισσή για την Πατρίδα και τον συνάνθρωπο…»
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ είχε γράψει :
Εφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα του Σαββάτου σε ηλικία 74 ετών ο επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος Νίκος Μούγιαρης χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο. Γεννημένος στην Αθηένου της Κύπρου στις 28 Φεβρουαρίου 1945, ο Νίκος Μούγιαρης μετανάστευσε στην Αμερική σε ηλικία 19 ετών, τον Απρίλιο του 1964. Υπήρξε πρόεδρος της μεγάλης εταιρείας καλλυντικών MANA Products με έδρα τη Νέα Υόρκη, ιδρυτής του Συμβουλίου Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας (HALC), εκτελεστικός αντιπρόεδρος του Παγκυπρίου Συνδέσμου Αμερικής και στέλεχος πολλών οργανισμών της ομογένειας. Επρόκειτο για έναν από τους επιφανέστερους ομογενείς με πλούσιο φιλανθρωπικό έργο. Σημειώνεται ότι ο θάνατός του προκάλεσε κύμα συγκίνησης στην ελληνοαμερικανική κοινότητα, αλλά και στη γενέτειρά του Κύπρο και σε όλα τα κέντρα του ελληνισμού της διασποράς.
Ο Κύπριος υπουργός Εξωτερικών Νίκος Χριστοδουλίδης, όπως και ηγετικά στελέχη των αποδήμων Κυπρίων με αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα εξέφρασαν τα συλλυπητήριά τους. Παράλληλα, τη θλίψη του για τον θάνατο του Νίκου Μούγιαρη εξεδήλωσε μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Twitter ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης, εκφράζοντας επίσης τα συλλυπητήριά του στους οικείους του. Ο κ. Αναστασιάδης χαρακτήρισε τον Νίκο Μούγιαρη έναν «από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του απόδημου κυπριακού ελληνισμού». Μάλιστα, γράφει ότι ήταν «υπόδειγμα προσωπικής προόδου και προκοπής, σταθερός υποστηρικτής των οργανώσεων της ομογένειας στις ΗΠΑ και παγκόσμια».
Ανακοινώνοντας τον θάνατό του, το Συμβούλιο Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας αναφέρει ότι «ένας φτωχός φοιτητής από την Κύπρο, ο Νίκος Μούγιαρης, παρακολούθησε σπουδές στη Χημική Μηχανική στα πανεπιστήμια Rutgers και St. John, πήρε δάνειο ύψους 6.000 δολαρίων και ίδρυσε τη ΜΑΝΑ Products, μία από τις κορυφαίες εταιρείες καλλυντικών παγκοσμίως. Πιστός στο αμερικανικό όνειρο, ο Νίκος συγκινήθηκε ιδιαίτερα όταν το προσωπικό του ταξίδι επιβραβεύθηκε με το μετάλλιο της τιμής του Ellis Island». Επιπλέον, το HALC χαρακτηρίζει τον Νίκο Μούγιαρη και παράδειγμα του ελληνοαμερικανικού ονείρου.
«Ενώ έφθασε στο αποκορύφωμα της αμερικανικής ζωής –στην επιχειρηματικότητα, στη φιλανθρωπία, στην εμπλοκή στα κοινά– έδινε καθημερινά προτεραιότητα στον ελληνισμό. Μια ελληνική παροιμία λέει ότι “μια κοινωνία μεγαλώνει όταν ηλικιωμένοι άντρες φυτεύουν δέντρα στη σκιά που γνωρίζουν ότι δεν θα καθίσουν ποτέ”. Ο Νίκος φύτεψε ολόκληρα δάση». Η ανακοίνωση αναφέρεται στον ρόλο του εκλιπόντος στην ίδρυση του HALC, στη συμμετοχή του στην ηγεσία της Συντονισμένης Προσπάθειας Ελλήνων, του Παγκυπρίου, στην ΠΣΕΚΑ και στις μεγάλες δωρεές του στα Χωριά SOS, στην Εδρα Ελύτη του Πανεπιστημίου Rutgers και άλλους πολλούς σκοπούς.
Ο πρόεδρος της ΠΣΕΚΑ και του Παγκυπρίου Συνδέσμου Αμερικής Φίλιπ Κρίστοφερ –που συνδεόταν με φιλία και κοινούς αγώνες 40 ετών με τον Νίκο Μούγιαρη– σε δηλώσεις του προς την ομογενειακή εφημερίδα Greek News ανέφερε πως η ομογένεια της Αμερικής έχει βαρύ πένθος. «Πενθούμε τον μεγάλο ευεργέτη και ηγέτη, όχι μόνο του Παγκυπρίου, αλλά και της ομογένειας, της Κύπρου και ολόκληρου του ελληνισμού. Ο αγαπημένος του ποιητής ήταν ο Οδυσσέας Ελύτης – γι’ αυτό και βοήθησε την Εδρα Ελληνικών Σπουδών Ελύτη στο Πανεπιστήμιο Rutgers– και του άρεσε να μας απαγγέλλει τους στίχους του: Οσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν τα κυνηγά, πάντα, πάντα θα είναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει». Ο Φίλιπ Κρίστοφερ μίλησε με νοσταλγία για τους κοινούς αγώνες τους, αλλά και για τον σπάνιο χαρακτήρα του Νίκου Μούγιαρη.
Ενας ηγέτης του Ελληνισμού
Του Αλέξη Παπαχελά
Ενας σημαντικός ηγέτης του Ελληνισμού, ο Νίκος Μούγιαρης έφυγε από τη ζωή. Ηταν ένας άνθρωπος που έκανε τα πάντα για να βοηθήσει την Ελλάδα και την Κύπρο. Κατάλαβε πόση σημασία έχει η αναζωογόνηση και αναδιοργάνωση του ελληνοαμερικανικού λόμπι στην Ουάσιγκτον, το οποίο είχε περιπέσει σε παρακμή εδώ και πολλά χρόνια. Αντελήφθη τη σημασία συμμαχιών και ανάλυσης υψηλού περιεχομένου που ξεφεύγουν από τη συνήθη ελληνοκεντρική εσωστρέφεια. Τον στενοχωρούσε πολύ η ματαιότητα και η ρηχότητα των συνεχών εκδηλώσεων με στόχο μία φωτογραφία με κάποιον Αμερικανό επίσημο, που σπανίως συνοδευόταν από κάποια ουσιαστική δράση.
Εχω την απόλυτη πεποίθηση πως ο Ελληνισμός θα ήταν πολύ πιο ισχυρός αν είχε και άλλους ηγέτες σαν τον Νίκο Μούγιαρη, ανθρώπους που να έχουν όραμα και να ηγούνται με έργα και όχι μόνο με λόγια. Ελπίζω η παρακαταθήκη του να οδηγήσει και άλλους να ακολουθήσουν το φωτεινό παράδειγμά του.
ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ-ΚΥΠΡΙΟΣ
Ίσως δεν είναι πολλοί όσοι μπορούν να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της απώλειας για τον Ελληνισμό του ομογενή επιχειρηματία και πραγματικά φιλανθρώπου, χωρίς να αυτοδιαφημίζεται, Νίκου Μούγιαρη. Ένας άνθρωπος απόλυτα αυτοδημιούργητος, με την αξία της εταιρίας καλλυντικών MANA PRODUCTS που ίδρυσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, να κυμαίνεται στο δισεκατομμύριο… Πέρα από ένας πάμπλουτος επιχειρηματίας, ήταν ένας άνθρωπος που πάντα πίστευε στην ισχύ του ενός, του καθένα από εμάς. Πίστευε ότι κάθε άτομο, αν το αποφάσιζε, μπορούσε να κάνει τη διαφορά, να βάλει το δικό του λιθαράκι… και το έκανε πράξη στη ζωή του.
Ο άνθρωπος αυτός έφυγε χθες στη Νέα Υόρκη νικημένος από τον καρκίνο σε πολύ μικρή ηλικία. Ήταν ο ηγέτης του HALC (Hellenic American Leadership Council) που είχε πετύχει το τελευταίο διάστημα μεγάλες νίκες κατά της Τουρκίας στην Ουάσιγκτον, έχοντας παίξει ενεργό ρόλο στο να ανοίξουν τα μάτια ορισμένων γραφειοκρατών τόσο για το θέμα των ρωσικών S-400 όσο και γι’ αυτό των μαχητικών πέμπτης γενιάς F-35.
Ο Νίκος Μούγιαρης, ένας απίστευτα γλυκός και προσηνής άνθρωπος για όσους είχαν την τιμή να τον γνωρίσουν (μεταξύ των οποίων και το DP), ήταν ένας φτωχός φοιτητής από την Κύπρο όταν μετέβη στις ΗΠΑ σε ηλικία 19 ετών, το 1964. Είχε γεννηθεί στις 23 Φεβρουαρίου του 1945. Στις ΗΠΑ, κατάφερε να σπουδάσει χημικός μηχανικός στα πανεπιστήμια Rutgers και St. John’s Universities και με δάνειο 6.000 δολαρίων ίδρυσε την εταιρία Mana Products, Inc., που συγκαταλέγεται στις κορυφαίες του κόσμου στον τομέα των καλλυντικών.
Εκτός από τις τρομερές προσπάθειες που κατέβαλλε στον τομέα της βοήθειας των υποθέσεων του Ελληνισμού (Ελλαδικού και Κυπριακού εξίσου), ενίσχυε την έδρα «Οδυσσέας Ελύτης» στο πανεπιστήμιο Rutgers, Τα «Χωριά SOS» και σειρά άλλων οργανώσεων σε Ελλάδα και Κύπρο. Συντηρούσε ορφανοτροφείο για παιδιά των οποίων οι γονείς πέθαναν από τον ιό έμπολα, μόρφωνε νέες γυναίκες στο Κονγκό.
Η απώλεια είναι τεράστια. Το κενό δυσαναπλήρωτο. Η αξία του ανθρώπου αποδεικνύεται από το ότι πολλοί που θα διαβάσουν το κείμενο, θα αναρωτηθούν “μα πώς δεν τον ξέραμε”; Δεν τον γνώριζαν πολλοί, διότι δεν επεδίωκε την προβολή. Ήταν εξαιρετικά απλός και ανθρώπινος. Ήταν ο εαυτός του όπου και να βρισκόταν. Δεν προσποιούνταν, μιλούσε απλά και κατανοητά. Δεν παρίστανε τον σημαντικό. Ήταν σημαντικός…
Το DP δεν θα ξεχάσει ποτέ την παρουσία του, μαζί με μια σειρά “φτασμένων” Ελληνοαμερικανών, κατά η διάρκεια συνεδρίου για την ελληνική οικονομία σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Εκεί συμμετείχε μαζί με μερικούς ακόμα διακεκριμένους και προβεβλημένους Ελληνοαμερικανούς επιχειρηματίες, κάποιοι εκ των οποίων απασχόλησαν την ελλαδική επιχειρηματική δημοσιότητα με κάποια αφορμή.
Ο αείμνηστος Νίκος Μούγιαρης, δεν είχε διστάσει να εγκαλέσει όσους επεδίωκαν να επενδύσουν στην Ελλάδα έχοντας εξασφαλισμένο κέρδος, μη εξαιρώντας τους παρισταμένους. Είχε ζητήσει – προ(σ)καλέσει για – την ίδρυση ταμείου με συνεισφορά σημαντικών χρηματικών ποσών, τα οποία οι ομογενείς επιχειρηματίες θα ήταν διατεθειμένοι ακόμα και να τα χάσουν, για να βοηθηθεί η κοινότητα των νεοφυών επιχειρήσεων νέων ανθρώπων στην Ελλάδα, των αποκαλούμενων “start ups“.
Και εξ όσων είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, προχώρησε μόνος του κάνοντας τα λόγια έργα. Χωρίς να τον πάρει χαμπάρι κανείς. Και δεν έδινε μόνο χρήματα. Συμβούλευε, άνοιγε πόρτες… Γι’ αυτό η απώλεια είναι τεράστια. Διότι το παράδειγμα που έδινε και η στάση που τηρούσε, απλά σε έκανε να αναρωτιέσαι αν ήταν αλήθεια, ή επρόκειτο για κάποιο επικοινωνιακό δημιούργημα. Έφυγε νωρίς… Ήταν μόλις 73 ετών. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει…