Ο Γιάννης Ιωαννίδης στο τελευταίο αντίο: Θα προηγηθεί λαϊκό προσκύνημα στο Αλεξάνδρειο

Ράγισαν καρδιές χθες στην επιμνημόσυνη δέηση στον Άγιο Ιωάννη Βούλας – Συγκίνησε ο επικήδειος της κόρης του «ξανθού» του ελληνικού μπάσκετ

Θρήνος επικρατεί από την Τετάρτη 4 Οκτωβρίου στην οικογένεια του ελληνικού μπάσκετ, μετά την απώλεια του σπουδαίου προπονητή, του Άρη, του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και της εθνικής Ελλάδος, Γιάννη Ιωαννίδη, σε ηλικία 78 ετών. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έδινε γενναία μάχη με την άνοια.

Σήμερα στις 17:00 στη Θέρμη Θεσσαλονίκης συγγενείς, φίλοι, γνωστοί και θαυμαστές, θα συνοδεύσουν τον «ξανθό» στην τελευταία του κατοικία. Αντί στεφάνων, η οικογένεια του Γιάννη Ιωαννίδη ζήτησε από όποιον το επιθυμεί να καταθέσει τα χρήματα στη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης.

Πριν από την κηδεία, όπως έγινε γνωστό απ’ την ΚΑΕ Άρης, θα υπάρξει λαϊκό προσκύνημα στο μπασκετικό του «σπίτι», στο Αλεξάνδρειο, εκεί όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του, δοξάστηκε και αγαπήθηκε.

Οι φίλαθλοι θα έχουν τη δυνατότητα να τον «αποχαιρετήσουν» με τον δικό τους τρόπο και γι’ αυτό η ΚΑΕ Άρης κάλεσε να δώσουν όλοι το «παρών» στις 15:30, όταν και η σορός του Ιωαννίδη θα βρεθεί για τελευταία φορά στο «Παλέ».

Χθες το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη δέηση στον Άγιο Ιωάννη Βούλας, προκειμένου να πουν το τελευταίο «αντίο» στον «Ξανθό» συγγενείς, φίλοι και γενικά άνθρωποι του αθλητισμού, που δεν θα μπορέσουν να ταξιδέψουν για την εξόδιο ακολουθία.

Συγκίνησε ο επικήδειος της κόρης του Γιάννη Ιωαννίδη

Η κόρη του Γιάννη Ιωαννίδη, Ελένη-Θεοδώρα, με τρεμάμενη φωνή εκφώνησε τον επικήδειο στον Άγιο Ιωάννη Βούλας και συγκίνησε τους πάντες με τα λόγια της.

«Δεν είμαι μόνη μου. Εδώ είμαστε όλοι για να σου φωνάξουμε πόσο πολύ σε αγαπάμε και τι θα σημαίνεις πάντα για την οικογένειά σου, για το μπάσκετ, για τον αθλητισμό, για όλη την Ελλάδα. Έφυγες νωρίς και ένδοξα μπαμπά. Έφυγες με γενναιότητα, όπως έκανες σε όλη σου τη ζωή. Στάθηκες στις επάλξεις, πολέμαγες σαν θηρίο, δεν φοβόσουνα κανέναν και τίποτα. Και τώρα που σε αποχαιρετάμε πάλι αγέρωχο σε βλέπω μπροστά μου.

Θρηνούμε που σε χάσαμε, μα χαιρόμαστε γιατί ζήσαμε μαζί σου, βαδίσαμε στις στράτες που μας χάραξες, ακολουθούσαμε τις οδηγίες που μας έδινες. Κοουτσάρα μου θα σου πω κάτι, το παιχνίδι δεν τελείωσε, πήρες απλά ένα τάιμ άουτ για να το συνεχίσεις στα ουράνια γήπεδα.

Ένα τραγούδι της αγαπημένης σου Μαρινέλλας λέει «καμιά φορά να αλλάξω ουρανό μα δεν υπάρχει δρόμοι». Εσύ μπαμπά μου τους βρήκες αυτούς τους δρόμους».

Ο επικήδειος του δημοσιογράφου, Δημήτρη Καρύδα

Μετά την κόρη του Γιάννη Ιωαννίδη, τον λόγο πήρε ο στενός του φίλος, δημοσιογράφος Δημήτρης Καρύδας που συγκίνησε επίσης κατά τον επικήδειο.

Αναλυτικά όσα είπε:

«Ο Γιάννης είχε και ταλέντο και τόλμη. Μπορεί να του έλειπει λίγο η τύχη, αλλά δεν πειράζει. Άφησε πίσω του μια μεγάλη κληρονομιά στο μπάσκετ. Αλλά πάνω από όλα, άφησε μια σπουδαία οικογένεια.

Την Γιούλα που ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή να του κρατά το χέρι. Όχι στις νίκες. Γιατί όπως έλεγε ο «ξανθός» οι νίκες έχουν πολλούς πατέρες, οι ήττες ήταν ορφανές. Εκείνες τις ορφανές νύχτες της ήττας η Γιούλα ήταν δίπλα του. Και στάθηκε δίπλα του μέχρι την τελευταία στιγμή.

Και κάποτε μου είπε ”θα άλλαζα όλα τα πρωταθλήματα για ένα παιδί”. Και το παιδί ήρθε. Η Ελένη – Θεοδώρα. Της έδωσε το όνομα της λατρεμένης μητέρας του και δεύτερο όνομα Θεοδώρα. Θεού, δώρο! Ήταν ένα δώρο Θεού.

Θα συνεχίσουν το έργο του, θα μας τον θυμίζουν πάντα. Νομίζω όμως ότι ο Γιάννης γεννήθηκε, μεγάλωσε και έφυγε και ήταν πλασμένος για ένα πράγμα. Για κάτι που είναι λίγοι σε αυτή τη ζωή. Να μείνει αθάνατος».

Ο πρόεδρος της Ελληνικός Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, Βαγγέλης Λιόλιος προσερχόμενος στην εκκλησίας δήλωσε: «Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής τόσο για το μπάσκετ, όσο και για τον ελληνικό αθλητισμό. Έχει αφήσει πίσω μεγάλη παρακαταθήκη και μια ολόκληρη γενιά που τον λάτρεψε. Χάραξε νέους δρόμους για το ελληνικό μπάσκετ. Είναι πολύ δύσκολη στιγμή. Πρέπει να κρατήσουμε όλοι μας πολύ βαθιά χαραγμένη μέσα μας την αγάπη που είχε ο Γιάννης Ιωαννίδης για τον αθλητισμό. Όσο δεν ξεχνούμε αυτούς τους ανθρώπους είναι ένα κέρδος».

Ο Βαγγέλης Λιόλιος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας:

Λίγο αργότερα, η σύζυγός του, Γιούλα Γκιουζελοπούλου μαζί με την κόρη του Γιάννη Ιωαννίδη έφτασε υποβασταζόμενη στην εκκλησία της Βούλας λέγοντας προς τους δημοσιογράφους πως είναι «πολύ προσωπικές στιγμές».

Η σύζυγος, η κόρη και συγγενείς του Γιάννη Ιωαννίδη:

To «παρών» έδωσε στην εκκλησία της Βούλας και ο εκ των προέδρων του Ολυμπιακού, Παναγιώτης Αγγελόπουλος.

Ο Παναγιώτης Φασούλας για τον Γιάννη Ιωαννίδη:

Ο Παναγιώτης Φασούλας που δούλεψε αρκετά με τον Γιάννη Ιωαννίδη, δήλωσε: «Φεύγει ο Ξανθός και παίρνει μαζί του τρομερά έντονες στιγμές που ζήσαμε μαζί είτε ως αντίπαλοι, είτε ως συνεργάτες. Νομίζω πως δεν έχει τιμηθεί όσο θα έπρεπε για αυτό που προσέφερε στο ελληνικό μπάσκετ όλες αυτές τις δεκαετίες».

Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης:

Ενώ, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης από την μεριά του, είπε: «Η οικογένεια του μπάσκετ, ανεξαρτήτως χρωμάτων, πάντα ήταν δεμένη. Οπότε η απώλεια αυτή είναι πολύ σημαντική για εμάς. Με τη δουλειά του έβαλε τις βάσεις για να δούμε αυτά που είδαμε όλα τα επόμενα χρόνια. Ελπίζω να βγουν και άλλες τέτοιες προσωπικότητες όπως εκείνος. Όχι μόνο το μπάσκετ, αλλά και η κοινωνία τις χρειάζεται».

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης:

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης δήλωσε: «Ο Γιάννης Ιωαννίδης έκανε τόσα πολλά πράγματα για να δώσει ώθηση στο ελληνικό μπάσκετ. Έβαλε το μπάσκετ σε όλα τα ελληνικά σπίτια». Όσο για το πώς θα χαρακτήριζε με μια λέξη τον «ξανθό», ο Παναγιώτης Γιαννάκης είπε «Νομίζω πως πάντα προσπαθούσε να είναι τέλειος».

Ο προπονητής του Ολυμπιακού, Γιώργος Μπαρτζώκας:

Ο προπονητής του Ολυμπιακού, Γιώργος Μπαρτζώκας δήλωσε: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ένας άνθρωπος που άφησε το αποτύπωμά του στο σύνολο του ελληνικού μπάσκετ. Το πέρασμά του ήταν τουλάχιστον πάρα πολύ έντονο».

Ο Γιάννης Βρούτσης:

O αναπληρωτής υπουργός Αθλητισμού, Γιάννης Βρούτσης δήλωσε «Μια μεγάλη απώλεια για τον αθλητισμό. Υπηρέτησε πολλά χρόνια. Η εμβληματική προσωπικότητα του Γιάννη Ιωαννίδη μας δίδαξε με τον χαρακτήρα του, πώς βάζουμε στόχους και κερδίζουμε».

Το «παρών» στην εκκλησία της Βούλας έδωσε σύσσωμο το ελληνικό μπάσκετ για να τιμήσει μια σπουδαία προσωπικότητα του ελληνικού αθλητισμού.

Δείτε εικόνες:

Γιάννης Ιωαννίδης: Συγκίνηση στην επιμνημόσυνη δέηση για τον «ξανθό» – Υποβασταζόμενη η σύζυγός του στην εκκλησία

Γιάννης Ιωαννίδης: Ο «ξανθός άγιος» του ελληνικού μπάσκετ 

Το όνομα του έγινε συνώνυμο της επιτυχίας – Προληπτικός, εκρηκτικός και τελειομανής – Αγνωστες πτυχές από την ζωή και τις επιτυχίες του Γιάννη Ιωαννίδη

Η ελληνική αθλητική κοινωνία κι η οικογένεια του μπάσκετ ειδικότερα είναι φτωχότερη από σήμερα. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο μύθος της προπονητικής, ο δημιουργός δύο από των κορυφαίων ομάδων που είδαν τα Ευρωπαϊκά γήπεδα, άφησε την τελευταία του πνοή μετά από σοβαρά προβλήματα υγείας που τον ταλαιπώρησαν τα τελευταία χρόνια.

Ο άνθρωπος που ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την ήττα, ακόμη και τώρα πάλεψε σαν θηρίο, αλλά κι ο ίδιος γνώριζε ότι είχε φτάσει η ώρα για το μεγάλο ταξίδι.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη πριν από 78 χρόνια (26 Φεβρουαρίου 1945) με την οικογένεια του να έχει καταγωγή από τη Γευγελή και τον ίδιο από μικρό να κολλά το μικρόβιο του μπάσκετ ξεκινώντας από τις ακαδημίες του Άρη.Ξεκινώντας παράλληλα, χωρίς να το ξέρει και μια σχέση ζωής με τους κίτρινους, η οποία βέβαια πέρασε από χίλια κύματα. Ούτως ή άλλως όπως όλοι οι σπουδαίοι έχουν ορκισμένους φίλους και ορκισμένους εχθρούς κι ο «ξανθός» είχε μπόλικους κι από τις δύο κατηγορίες.

Στον Άρη το ταλέντο του ξεχώρισε αμέσως κι αυτός που τον «ανέλαβε» ήταν ο πατριάρχης των κίτρινων Ανέστης Πεταλίδης. Αυτός του έδειξε τι σημαίνει μπάσκετ, αυτός δημιούργησε τον αθλητή Ιωαννίδη (που έπαιξε στα 15 του χρόνια στην ανδρική ομάδα), αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβε το κοφτερό μυαλό του και σιγά, σιγά τον προετοίμαζε για προπονητή.

Βέβαια αυτό άργησε να συμβεί κι ίσως λίγοι να γνωρίζουν ότι το πρώτο του εγχείρημα σε πάγκο ήρθε το 1977 ενόσω ήταν ακόμη παίκτης του Άρη. Στα μέσα της σεζόν ο πρόεδρος του Εργοτέλη και συμφοιτητής του στη Γεωπονική σχολή του ζήτησε να αναλάβει την ομάδα για να την οδηγήσει στη Β’ Εθνική και το έκανε πετυχαίνοντας τον στόχο του.

Την επόμενη χρονιά ανέλαβε τον αγαπημένο του Άρη (μόνο τη φανέλα του φόρεσε ως αθλητής και για λίγες συμμετοχές αυτήν της Εθνικής) κι αμέσως έσπασε την αθηναϊκή κυριαρχία κατακτώντας τον τίτλο. «Ανοίγει μια νέα εποχή για τον Άρη και το μπάσκετ. Εύχομαι στον καθένα να βιώσει μια τέτοια χαρά, όπως εγώ σήμερα. Είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου», είχε πει μετά από εκείνη την ιστορική επιτυχία και δικαιώθηκε με μικρή καθυστέρηση.

Το συγκεκριμένο επίτευγμα δεν είχε την ανάλογη συνέχεια καθώς ο ίδιος αποχώρησε, αρχικά για τη Λάρισα και μετά το 1980 για την Εθνική ομάδα, για να επιστρέψει το 1982 στον Άρη και να ακολουθήσει έκρηξη. Μια έκρηξη που ακούστηκε για πολλά χρόνια σε όλη την Ευρώπη…

Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά
Ο Ιωαννίδης πείθει μαζί με τους παράγοντες του Άρη τον Νίκο Γκάλη να έρθει στην Θεσσαλονίκη και παρά την απώλεια του τίτλου από τον ΠΑΟ στο μπαράζ της Κέρκυρας η κιτρινόμαυρη αυτοκρατορία είχε αρχίσει να ανατέλλει. Με την έλευση και του Παναγιώτη Γιαννάκη δημιουργείται μια ομάδα που όμοια της δεν έχει ξαναδεί ο ελληνικός αθλητισμός καθώς μέτρησε 80 σερί νίκες στο ελληνικό πρωτάθλημα, 6 σερί πρωταθλήματα (85-90), τέσσερα σερί νταμπλ και τρεις συμμετοχές στα τρία πρώτα ιστορικά φάιναλ φορ…

Για τους μικρότερους όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν αδιάφορα, αλλά οι αναγνώστες που είναι στην ηλικία των 50 και κάτι, τα γνωρίζουν πολύ καλά… Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ο Άρης ήταν η ομάδα όλης της Ελλάδας που τα βράδια της Πέμπτης όλοι οι δρόμοι ερήμωναν για να τον δουν να αγωνίζεται στο Κύπελλο πρωταθλητριών (εντάξει, εξαιρούνται οι οπαδοί του ΠΑΟΚ που κάθε Πέμπτη είχαν την τιμητική τους έξοδο βρίσκοντας τραπέζι σε όποιο μαγαζί ήθελαν).

Ο Άρης του Ιωαννίδη ήταν πλέον μέγεθος που είχε ξεπεράσει προ πολλού τα στενά όρια της Ελλάδας, με τον Έλληνα τεχνικό να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης για την εκπληκτική ομάδα που είχε φτιάξει αλλά και τα απίστευτα ξεσπάσματα του κατά τη διάρκεια των αγώνων.

Μόνο που αυτός ο Άρης μπορεί να κέρδισε τα πάντα εντός συνόρων, αλλά ο «Ξανθός άγιος» του ελληνικού μπάσκετ δεν μπόρεσε ποτέ να πιάσει στα χέρια του το… Ιερό Δισκοπότηρο που αναζητούσε σαν άλλος Ιντιάνα Τζόουνς: Το Κύπελλο πρωταθλητριών (τη σημερινή Ευρωλίγκα).

Τρία φάιναλ φορ, τρεις χαμένοι ημιτελικοί με τον Αρη και το καλοκαίρι του 1991 ήρθε η ώρα για τη μεγάλη αλλαγή…

Πιάνοντας στο ερυθρόλευκο λιμάνι
Ο ίδιος είχε αποχωρήσει από τον Άρη που σιγά, σιγά δεν μπορούσε να σηκώσει το οικονομικό βάρος της αυτοκρατορίας που είχε δημιουργήσει κι ο Σωκράτης Κόκκαλης τον πείθει να αφήσει τη Θεσσαλονίκη και να αναλάβει τον Ολυμπιακό.

Την πρώτη του κιόλας χρονιά οδηγεί τους ερυθρόλευκους στη 2η θέση και αφήνει εκτός Κυπέλλου πρωταθλητριών τον Άρη («στην επιστροφή μου στο Παλέ Ντε Σπορ με έβριζαν ακόμη και οι κολλητοί μου, οι παιδικοί μου φίλοι», είχε εξομολογηθεί) κι από το 1993 έως το 1996 ο Ολυμπιακός γίνεται ο νέος αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ κατακτώντας τέσσερις σερί τίτλους.

Και στον Πειραιά όμως ο τίτλος του πρωταθλητή Ευρώπη του ξεφεύγει χάνοντας αυτή τη φορά στους τελικούς. Το 1994 στο Τελ Αβίβ από την Μπανταλόνα (με εκείνο το απίθανο τρίποντο του Κόρνεϊ Τόμπσον) και το 1995 στη Σαραγόσα από την Ρεάλ των Σαμπόνις, Αρλάουκας. Και τις δύο φορές στους ημιτελικούς είχε κερδίσει τον Παναθηναϊκό.

Αυτές οι απώλειες έφεραν και το ράγισμα στις σχέσεις του με τον Σωκράτη Κόκαλλη με την αποχώρηση του από τον Ολυμπιακό να προκαλεί θύελλα αντιδράσεων… Την επόμενη χρονιά αναλαμβάνει την ΑΕΚ και το 1998 την οδηγεί στον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών για να χάσει για μια ακόμη φορά…

Επέστρεψε στον Ολυμπιακό για μια σεζόν, χωρίς την ανάλογη επιτυχία και παρόλο που ακόμη ήταν μικρός σε ηλικία η τελευταία του προπονητική παρουσία καταγράφηκε στον πάγκο της Εθνικής (2003).

Η στροφή στην πολιτική
Θεωρητικά θα συνέχιζε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, αλλά αποφάσισε να αποδεχθεί την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για να πολιτευτεί και από τη στιγμή που εκλέχθηκε λόγω ασυμβίβαστου έπρεπε να παραιτηθεί.

Εξελέγη βουλευτής σε τρεις διαφορετικές εκλογικές αναμετρήσεις, διετέλεσε Υφυπουργός Αθλητισμού για δύο θητείες (2007-2009, 2012-2013) για να αποσυρθεί σιωπηλά από τα κοινά κάνοντας σπάνιες και επιλεγμένες ΄δημόσιες εμφανίσεις.

Μια από τις τελευταίες του ήταν όταν ο Άρης τον τίμησε τον Φεβρουάριο του 2019 μαζί με την ομάδα που κατέκτησε τον τίτλο το 1979 και λίγους μήνες αργότερα όταν βρέθηκε στο μουσείο της αγαπημένης του ομάδας… Εκεί όπου τα δικά του επιτεύγματα είχαν περίοπτη θέση με τον «ξανθό» να βουρκώνει.

Προληπτικός, εκρηκτικός και τελειομανής
Για την αξία του ως προπονητή δεν χρειάζεται παρά να ρίξει κανείς μια ματιά στους ατελείωτους τίτλους τους… Πίσω από τον προπονητή Ιωαννίδη υπήρχε ο άνθρωπος Γιάννης για τον οποίο υπήρχαν πολλοί μύθοι και αλήθειες.

Ο «ξανθός» έχει μείνει στην ιστορία ως ένας από τους πλέον προληπτικούς ανθρώπους, με τον ίδιο ποτέ να μη δίνει ξεκάθαρη απάντηση.

«Υπήρχε αυτός ο μύθος ότι ήμουν προληπτικός, αλλά εγώ ξέρω ότι μου έδωσε τη λύση σε πολλά προβλήματα. Ελεγα δεν θέλω να δει κάποιος την προπόνηση, δεν θέλω να μπει κάποιος στο πούλμαν, η ομάδα είναι ομάδα, έχει τα χούγια της, αν θέλετε ελάτε, αλλά αν χάσουμε να ξέρετε ότι θα σας θεωρήσω υπεύθυνους. Όταν τους έλεγα ότι πρέπει να σεβαστούν την ομάδα δεν το καταλάβαιναν. Όταν προέταξα το γούρι, δεν ερχόταν κανείς. Ετσι βρήκα την ησυχία μου», είχε εξηγήσει σε μία από τις συνεντεύξεις του.

Κάποιοι φίλοι του βέβαια διαβάζοντας αυτά που έλεγε, γελούσαν πονηρά ενθυμούμενοι το ότι το λεωφορείο του Άρη έπρεπε να μπει από μονόδρομο για να πάει στο γήπεδο, τη συγκεκριμένη τσέπη που έβαζε τα τσιγάρα του ή το τυχερό του ντοσιέ (που του είχε κλέψει οπαδός του ΠΑΟΚ λίγο πριν το τζάμπολ σε ένα ντέρμπι της πόλης)…

Βαθιά θρησκευόμενος, εν ώρα αγώνα δεν είχε κανένα πρόβλημα να ρίξει τα καντήλια του προς πάσα κατεύθυνση και μετά το τέλος του αγώνα να ζητήσει συγχώρεση.

Είπαμε ο «Ξανθός» ήταν ο στρατηγός που δεν έστελνε απλά τους παίκτες του στη μάχη, αλλά συμμετείχε κι ίδιος έχοντας τη λογική της νίκης με κάθε κόστος ή αν προτιμάτε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Κι αυτή ακριβώς η λογική και το πάθος που μεταλαμπάδευε στην ομάδα του τον έκανε εξαιρετικά αντιπαθή στους αντιπάλους του και είδωλο για τους οπαδούς της δικής του ομάδας.

Ο «ξανθός» του ελληνικού μπάσκετ, οι αυτοκρατορίες που έχτισε και τα θρυλικά ξεσπάσματά του

Σήμερα η  επιμνημόσυνη δέηση στον σπουδαίο προπονητή, αύριο η κηδεία του – Το «αντίο» του κόσμου στον άνθρωπο που άλλαξε το μπάσκετ στη χώρα μας

Απέραντη θλίψη στο ελληνικό μπάσκετ , γενικότερα στον ελληνικό αθλητισμό και όχι μόνο, σκόρπισε η είδηση του θανάτου του Γιάννη Ιωαννίδη. Όπως έγινε γνωστό το απόγευμα της Τετάρτης (4/10), ο σπουδαίος προπονητής και πρώην υφυπουργός αθλητισμού έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών.

Ο «ξανθός», ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με τις μεγάλες επιτυχίες του Άρη και του Ολυμπιακού τη δεκαετία του ’80 και του ’90, άφησε την τελευταία πνοή του έπειτα από μάχη με προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν τα τελευταία χρόνια.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης αν και είχε καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη και συνέδεσε το όνομά του με τον Άρη έμενε μόνιμα στην Αθήνα μαζί με την σύζυγό του και την κόρη τους.

Σήμερα (5/10, 12:00) θα γίνει επιμνημόσυνη δέηση στον Άγιο Ιωάννη Βούλας, έτσι ώστε να έχουν την ευκαιρία να τον αποχαιρετήσουν όσοι βρίσκονται στην Αθήνα και φυσικά δεν θα έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Η κηδεία του «Ξανθού» θα γίνει το απόγευμα της Παρασκευής (6/10, 17:00) στη Θεσσαλονίκη και η σορός του θα ταφεί στον οικογενειακό τάφο στη Θέρμη.

Αντί στεφάνων, η οικογένεια του Γιάννη Ιωαννίδη ζήτησε από όποιον το επιθυμεί να καταθέσει τα χρήματα στη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης.

Το «αντίο» στον Γιάννη Ιωαννίδη

Μέσα από τα social media, ο κόσμος θέλησε να αποχαιρετήσει τον Γιάννη Ιωαννίδη με φωτογραφίες και αποσπάσματα από δηλώσεις του στο παρελθόν, ενώ ο EΣΑΚΕ ανακοίνωσε πως θα τηρηθεί ενός λεπτού σιγή σε όλα τα ματς της πρεμιέρας της Basket League.

Σε μια ανατριχιαστική ανάρτηση, η ΚΑΕ Άρης είπε το δικό της «αντίο» στον άνθρωπο οποίος «τον έκανε Αυτοκράτορα» όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η ΚΑΕ Άρης για τον Γιάννη Ιωαννίδη:  «Πού πας, «Ξανθέ»; Εσύ που έκανες τον ΑΡΗ Αυτοκράτορα;… Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου, μέγιστε. Η «Dream Team» ΑΡΗ Παραδείσου βρήκε τον ιδανικό κόουτς. Κι εκεί, «γκάζια» θα τους βάζεις… Γιατί η νίκη ήταν, είναι και θα είναι συνώνυμό σου…»

Ο Γκάλης για τον Γιάννη Ιωαννίδη: Νιώθω ότι έφυγε ένας δικός μου άνθρωπος, ένα μέλος της ευρύτερης οικογένειάς μου, ένας μεγάλος μου αδερφός

Η δήλωση του Παναγιώτη Γιαννάκη για τον Γιάννη Ιωαννίδη: Όλοι μαζί δημιουργήσαμε κάτι που έμεινε στην ιστορία»

«Είναι πολύ δύσκολη στιγμή να αποχαιρετάς ανθρώπους, με τους οποίους έχεις ζήσει μερικά από τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής σου. Ήταν εκείνος που εισηγήθηκε τη μεταγραφή μου στον Άρη, πίστεψε σε μένα και όλοι μαζί δημιουργήσαμε κάτι που έμεινε στην ιστορία γιατί άλλαξε τα δεδομένα της εποχής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ο Γιάννης Ιωαννίδης υπήρξε ένας ξεχωριστός άνθρωπος και προπονητής, που έγραψε τη δική του ιστορία στο μπάσκετ. Παθιασμένος με το παιχνίδι, ασυμβίβαστος με την ήττα, άφησε το δικό του στίγμα και συνέβαλε τα μέγιστα στην εκτόξευση της δημοτικότητας του μπάσκετ. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και ειδικά στη σύζυγό του, τη Γιούλα, και την κόρη τους. Coach, ευχαριστούμε για όλα. Καλό σου ταξίδι. Να είσαι καλά εκεί που πας»

Η ανάρτηση του Παναγιώτη Φασούλα για τον Γιάννη Ιωαννίδη: Αποχαιρετάμε τον άνθρωπο που σημάδεψε τα νεανικά μας χρόνια κι αισθάνομαι οτι τα παίρνει μαζί του. Για μένα ο αντίπαλος, ο φίλος μου, ο συνομιλητής μου, ο coach ήταν μέλος της οικογένειάς μου…

Ολυμπιακός για Ιωαννίδη: «Ποτέ μην έρθει η στιγμή να αφήσεις το Λιμάνι, θα σε αγαπάμε μια ζωή Ιωαννίδη Γιάννη…»

Το «αντίο» της ΑΕΚ στον Γιάννη Ιωαννίδη: «Ο “Ξανθεός” δεν είναι πλέον μαζί μας»…

Σπανούλης για Γιάννη Ιωαννίδη: «Καλό παράδεισο»

Μητσοτάκης για Ιωαννίδη: Έβαλε τη σφραγίδα του στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, τον αποχαιρετώ με θλίψη

Γιάννης Ιωαννίδης: Ο «ξανθός άγιος» του ελληνικού μπάσκετ και τα θρυλικά ξεσπάσματά του

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη πριν από 78 χρόνια (26 Φεβρουαρίου 1945) με την οικογένεια του να έχει καταγωγή από τη Γευγελή και τον ίδιο από μικρό να κολλά το μικρόβιο του μπάσκετ ξεκινώντας από τις ακαδημίες του Άρη. Ξεκινώντας παράλληλα, χωρίς να το ξέρει και μια σχέση ζωής με τους κίτρινους, η οποία βέβαια πέρασε από χίλια κύματα. Ούτως ή άλλως όπως όλοι οι σπουδαίοι έχουν ορκισμένους φίλους και ορκισμένους εχθρούς κι ο «ξανθός» είχε μπόλικους κι από τις δύο κατηγορίες.

Στον Άρη το ταλέντο του ξεχώρισε αμέσως κι αυτός που τον «ανέλαβε» ήταν ο πατριάρχης των κίτρινων Ανέστης Πεταλίδης. Αυτός του έδειξε τι σημαίνει μπάσκετ, αυτός δημιούργησε τον αθλητή Ιωαννίδη (που έπαιξε στα 15 του χρόνια στην ανδρική ομάδα), αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβε το κοφτερό μυαλό του και σιγά, σιγά τον προετοίμαζε για προπονητή.

Βέβαια αυτό άργησε να συμβεί κι ίσως λίγοι να γνωρίζουν ότι το πρώτο του εγχείρημα σε πάγκο ήρθε το 1977 ενόσω ήταν ακόμη παίκτης του Άρη. Στα μέσα της σεζόν ο πρόεδρος του Εργοτέλη και συμφοιτητής του στη Γεωπονική σχολή του ζήτησε να αναλάβει την ομάδα για να την οδηγήσει στη Β’ Εθνική και το έκανε πετυχαίνοντας τον στόχο του.

Την επόμενη χρονιά ανέλαβε τον αγαπημένο του Άρη (μόνο τη φανέλα του φόρεσε ως αθλητής και για λίγες συμμετοχές αυτήν της Εθνικής) κι αμέσως έσπασε την αθηναϊκή κυριαρχία κατακτώντας τον τίτλο. «Ανοίγει μια νέα εποχή για τον Άρη και το μπάσκετ. Εύχομαι στον καθένα να βιώσει μια τέτοια χαρά, όπως εγώ σήμερα. Είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου», είχε πει μετά από εκείνη την ιστορική επιτυχία και δικαιώθηκε με μικρή καθυστέρηση.

Το συγκεκριμένο επίτευγμα δεν είχε την ανάλογη συνέχεια καθώς ο ίδιος αποχώρησε, αρχικά για τη Λάρισα και μετά το 1980 για την Εθνική ομάδα, για να επιστρέψει το 1982 στον Άρη και να ακολουθήσει έκρηξη. Μια έκρηξη που ακούστηκε για πολλά χρόνια σε όλη την Ευρώπη…

Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά
Ο Ιωαννίδης πείθει μαζί με τους παράγοντες του Άρη τον Νίκο Γκάλη, να έρθει στην Θεσσαλονίκη και παρά την απώλεια του τίτλου από τον ΠΑΟ στο μπαράζ της Κέρκυρας η κιτρινόμαυρη αυτοκρατορία είχε αρχίσει να ανατέλλει. Με την έλευση και του Παναγιώτη Γιαννάκη δημιουργείται μια ομάδα που όμοια της δεν έχει ξαναδεί ο ελληνικός αθλητισμός καθώς μέτρησε 80 σερί νίκες στο ελληνικό πρωτάθλημα, 6 σερί πρωταθλήματα (85-90), τέσσερα σερί νταμπλ και τρεις συμμετοχές στα τρία πρώτα ιστορικά φάιναλ φορ…

Για τους μικρότερους όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν αδιάφορα, αλλά οι αναγνώστες που είναι στην ηλικία των 50 και κάτι, τα γνωρίζουν πολύ καλά… Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ο Άρης ήταν η ομάδα όλης της Ελλάδας που τα βράδια της Πέμπτης όλοι οι δρόμοι ερήμωναν για να τον δουν να αγωνίζεται στο Κύπελλο πρωταθλητριών (εντάξει, εξαιρούνται οι οπαδοί του ΠΑΟΚ που κάθε Πέμπτη είχαν την τιμητική τους έξοδο βρίσκοντας τραπέζι σε όποιο μαγαζί ήθελαν).

Ο Άρης του Ιωαννίδη ήταν πλέον μέγεθος που είχε ξεπεράσει προ πολλού τα στενά όρια της Ελλάδας, με τον Έλληνα τεχνικό να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης για την εκπληκτική ομάδα που είχε φτιάξει αλλά και τα απίστευτα ξεσπάσματα του κατά τη διάρκεια των αγώνων.

Μόνο που αυτός ο Άρης μπορεί να κέρδισε τα πάντα εντός συνόρων, αλλά ο «Ξανθός άγιος» του ελληνικού μπάσκετ δεν μπόρεσε ποτέ να πιάσει στα χέρια του το… Ιερό Δισκοπότηρο που αναζητούσε σαν άλλος Ιντιάνα Τζόουνς: Το Κύπελλο πρωταθλητριών (τη σημερινή Ευρωλίγκα).

Τρία φάιναλ φορ, τρεις χαμένοι ημιτελικοί με τον Αρη και το καλοκαίρι του 1991 ήρθε η ώρα για τη μεγάλη αλλαγή…

Πιάνοντας στο ερυθρόλευκο λιμάνι
Ο ίδιος είχε αποχωρήσει από τον Άρη που σιγά, σιγά δεν μπορούσε να σηκώσει το οικονομικό βάρος της αυτοκρατορίας που είχε δημιουργήσει κι ο Σωκράτης Κόκκαλης τον πείθει να αφήσει τη Θεσσαλονίκη και να αναλάβει τον Ολυμπιακό.

Την πρώτη του κιόλας χρονιά οδηγεί τους ερυθρόλευκους στη 2η θέση και αφήνει εκτός Κυπέλλου πρωταθλητριών τον Άρη («στην επιστροφή μου στο Παλέ Ντε Σπορ με έβριζαν ακόμη και οι κολλητοί μου, οι παιδικοί μου φίλοι», είχε εξομολογηθεί) κι από το 1993 έως το 1996 ο Ολυμπιακός  γίνεται ο νέος αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ κατακτώντας τέσσερις σερί τίτλους.

Και στον Πειραιά όμως ο τίτλος του πρωταθλητή Ευρώπη του ξεφεύγει χάνοντας αυτή τη φορά στους τελικούς. Το 1994 στο Τελ Αβίβ από την Μπανταλόνα (με εκείνο το απίθανο τρίποντο του Κόρνεϊ Τόμπσον) και το 1995 στη Σαραγόσα από την Ρεάλ των Σαμπόνις, Αρλάουκας. Και τις δύο φορές στους ημιτελικούς είχε κερδίσει τον Παναθηναϊκό.

Αυτές οι απώλειες έφεραν και το ράγισμα στις σχέσεις του με τον Σωκράτη Κόκαλλη με την αποχώρηση του από τον Ολυμπιακό να προκαλεί θύελλα αντιδράσεων… Την επόμενη χρονιά αναλαμβάνει την ΑΕΚ και το 1998 την οδηγεί στον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών για να χάσει για μια ακόμη φορά…

Επέστρεψε στον Ολυμπιακό για μια σεζόν, χωρίς την ανάλογη επιτυχία και παρόλο που ακόμη ήταν μικρός σε ηλικία η τελευταία του προπονητική παρουσία καταγράφηκε στον πάγκο της Εθνικής (2003).

Η στροφή στην πολιτική
Θεωρητικά θα συνέχιζε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, αλλά αποφάσισε να αποδεχθεί την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για να πολιτευτεί και από τη στιγμή που εκλέχθηκε λόγω ασυμβίβαστου έπρεπε να παραιτηθεί.

Εξελέγη βουλευτής σε τρεις διαφορετικές εκλογικές αναμετρήσεις, διετέλεσε Υφυπουργός Αθλητισμού για δύο θητείες (2007-2009, 2012-2013) για να αποσυρθεί σιωπηλά από τα κοινά κάνοντας σπάνιες και επιλεγμένες ΄δημόσιες εμφανίσεις.

Μια από τις τελευταίες του ήταν όταν ο Άρης τον τίμησε τον Φεβρουάριο του 2019 μαζί με την ομάδα που κατέκτησε τον τίτλο το 1979 και λίγους μήνες αργότερα όταν βρέθηκε στο μουσείο της αγαπημένης του ομάδας… Εκεί όπου τα δικά του επιτεύγματα είχαν περίοπτη θέση με τον «ξανθό» να βουρκώνει.

Διετέλεσε μεταξύ άλλων μέλος της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων, της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Έρευνας και Τεχνολογίας, της Υποεπιτροπής για την Παρακολούθηση θεμάτων Αθλητισμού, της Διαρκούς Επιτροπής Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης & Δικαιοσύνης, της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ισότητας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, της Διακομματικής Επιτροπής για τη Διαμόρφωση Θεσμικού Πλαισίου Εγγυήσεων Διαφάνειας στον Αθλητισμό, καθώς και της Επιτροπής Αναθεώρησης του Συντάγματος.

Του είχαν απονεμηθεί πολλές διακρίσεις, από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, από ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, από νομικά και φυσικά πρόσωπα και πλήθος άλλους φορείς. Ανάμεσα στις διακρίσεις του προεξέχουσα θέση κατέχει η βράβευση του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών που φέρει τον τίτλο HOMO HELLENICUS.

Προληπτικός, εκρηκτικός και τελειομανής
Για την αξία του ως προπονητή δεν χρειάζεται παρά να ρίξει κανείς μια ματιά στους ατελείωτους τίτλους τους… Πίσω από τον προπονητή Ιωαννίδη υπήρχε ο άνθρωπος Γιάννης για τον οποίο υπήρχαν πολλοί μύθοι και αλήθειες.

Ο «ξανθός» έχει μείνει στην ιστορία ως ένας από τους πλέον προληπτικούς ανθρώπους, με τον ίδιο ποτέ να μη δίνει ξεκάθαρη απάντηση.

«Υπήρχε αυτός ο μύθος ότι ήμουν προληπτικός, αλλά εγώ ξέρω ότι μου έδωσε τη λύση σε πολλά προβλήματα. Ελεγα δεν θέλω να δει κάποιος την προπόνηση, δεν θέλω να μπει κάποιος στο πούλμαν, η ομάδα είναι ομάδα, έχει τα χούγια της, αν θέλετε ελάτε, αλλά αν χάσουμε να ξέρετε ότι θα σας θεωρήσω υπεύθυνους. Όταν τους έλεγα ότι πρέπει να σεβαστούν την ομάδα δεν το καταλάβαιναν. Όταν προέταξα το γούρι, δεν ερχόταν κανείς. Ετσι βρήκα την ησυχία μου», είχε εξηγήσει σε μία από τις συνεντεύξεις του.

Κάποιοι φίλοι του βέβαια διαβάζοντας αυτά που έλεγε, γελούσαν πονηρά ενθυμούμενοι το ότι το λεωφορείο του Άρη έπρεπε να μπει από μονόδρομο για να πάει στο γήπεδο, τη συγκεκριμένη τσέπη που έβαζε τα τσιγάρα του ή το τυχερό του ντοσιέ (που του είχε κλέψει οπαδός του ΠΑΟΚ λίγο πριν το τζάμπολ σε ένα ντέρμπι της πόλης)…

Βαθιά θρησκευόμενος, εν ώρα αγώνα δεν είχε κανένα πρόβλημα να ρίξει τα καντήλια του προς πάσα κατεύθυνση και μετά το τέλος του αγώνα να ζητήσει συγχώρεση.

Είπαμε ο «Ξανθός» ήταν ο στρατηγός που δεν έστελνε απλά τους παίκτες του στη μάχη, αλλά συμμετείχε κι ίδιος έχοντας τη λογική της νίκης με κάθε κόστος ή αν προτιμάτε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Κι αυτή ακριβώς η λογική και το πάθος που μεταλαμπάδευε στην ομάδα του τον έκανε εξαιρετικά αντιπαθή στους αντιπάλους του και είδωλο για τους οπαδούς της δικής του ομάδας.

Τα θρυλικά ξεσπάσματα του κόουτς Ιωαννίδη: Τα… γαλλικά στο ΣΕΦ, το σακάκι στον διαιτητή και τα επικά τάιμ άουτ

Ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν ήταν μόνο ο κορυφαίος Έλληνας προπονητής αλλά και ένας άνθρωπος με “εκρήξεις” και έντονα συγκρουσιακός. 

Καθοδήγησε τον Άρη και τον Ολυμπιακό σε κατακτήσεις τίτλων αλλά και σε ρεκόρ αλλά είχε τον δικό του τρόπο να κοουτσάρει τις ομάδες του. Αν και ήταν θρήσκος μέσα στο παιχνίδι την ώρα του αγώνα έβριζε τα “θεία” και γίνονταν… viral την εποχή εκείνη μέσω της ΕΡΤ! 

Στην καριέρα του είχε την τύχη να κοουτσάρει παίκτες όπως ο Νίκος Γκάλης και ο Παναγιώτης Γιαννάκης στον μεγάλο Άρη του ’80 και στα τάιμ άουτ ειδικά στα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ έδινε … ρεσιτάλ. 

Τα… καντήλια έδιναν και έπαιρναν και είχαν αποτέλεσμα. Σε παίκτες και σε διαιτητές. Επικά είναι τα… γκάζια που έβαλε σε Μισούνοφ και Λυπηρίδη! 

Το 1991 κατέβηκε από την αγαπημένη του Θεσσαλονίκη στον Πειραιά για να αναλάβει τον Ολυμπιακό.

Στην ιστορία έμειναν τα ξεσπάσματά του ως προπονητή του Ολυμπιακού. Σ’ ένα παιχνίδι με την Τρεβίζο πέταξε μπουκάλι στον Γιώργο Σιγάλα. 

Σ’ ένα άλλο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ “τρελάθηκε” έδωσε το σακάκι του στον διαιτητή Σταύρο Τσανίδη και αποβλήθηκε. Νωρίτερα είχε πάρει το μικρόφωνο στο ΣΕΦ για να ζητήσει από τον κόσμο του Ολυμπιακού να σταματήσει να φωνάζει “Βούλγαροι” για να ξεκινήσει ο αγώνας. 

«Μην βρίζετε Βούλγαροι και τα λοιπά εθνικά θέματα. Σταματήστε γαμώ το στανιό σας» είχε πει στον κόσμο. Στην πρώτη του χρονιά στον Ολυμπιακό “τσακώθηκε” με Γκέκο και Πεδουλάκη σ’ ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό.

Οι ατάκες του που έγραψαν ιστορία – Το «Γκαλόσημο», οι «τυφλοί» που… είδαν και η σερβική μαφία

Οξύθυμος, αθυρόστομος, εκρηκτικός και από τους ανθρώπους που δεν φοβόταν να εκφέρει δημόσια άποψη για όσα πίστευε – Εκτός από τις επιτυχίες του, θα τον θυμόμαστε και για τις  επικές ατάκες του, συνήθως μετά τους αγώνες

Οξύθυμος, αθυρόστομος, εκρηκτικός και από τους ανθρώπους που δεν φοβόταν να εκφέρει δημόσια άποψη για όσα πίστευε, ο Γιάννης Ιωαννίδης πέρασε στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα του.

Εκτός από τις επιτυχίες του, θα τον θυμόμαστε και για τις επικές ατάκες του -συνήθως μετά το τέλος των αγώνων- κάποιες από τις οποίες έγραψαν ιστορία, δυναμώνοντας ακόμη περισσότερο τον μύθο γύρω από το πρόσωπό του.

– Αναφερόμενος στο χαμένο τελικό του Ολυμπιακού στο Τελ Αβίβ το 1994: «Τι να μας πει τώρα ο Ομπράντοβιτς; Κοιμήθηκε ο Θεός και πήρε αυτό το Κύπελλο. Αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά, αλλά όταν σκηνοθετεί ο Θεός δεν μπορεί να αλλάξεις το σενάριο».

– Απαντώντας στις φήμες για τα… χαλασμένα νερά που έστειλαν πέντε παίκτες της ΤΣΣΚΑ στο νοσοκομείο με στομαχικές διαταραχές το 1995: «Αφήστε τους Ρώσους να λένε… Ρωτήστε τους τι κάνανε το προηγούμενο βράδυ! Η νύχτα της Αθήνας είναι πολύ γλυκιά και βρίσκεις ότι επιθυμείς».

-Δήλωση μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς στον δεύτερο τελικό των πλέι οφ το 1996 : «Να βράσω τα πτυχία και τις θεωρίες μου. Δε γίνεται να με παίζει ζώνη και να χάνω».

-To 1998 ως προπονητής στην ΑΕΚ είπε ο Γιάννης Ιωαννίδης: «Δείτε τον Ολυμπιακό και την Μπένετον. Παίζουν ακριβώς τα ίδια συστήματα που χρησιμοποιεί και η Εθνική Γιουγκοσλαβίας. Μόνο όποιος έχει καταρράκτη στα μάτια δεν μπορεί να το διαπιστώσει».

– Δήλωση τον Μάρτιο του 1996: «Το μπάσκετ εξουσιάζεται από τη σερβική μαφία».

– 1999 κατά τη δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό: «Όντως ο Παναθηναϊκός παρουσιάζεται πολύ ενισχυμένος και ίσως είναι το φαβορί για τον τίτλο. Πήρε άλλωστε και έναν προπονητή (σ.σ. Ομπράντοβιτς) με αναμφισβήτητες ικανότητες και εμπειρία».

– 1996 και μετά το 73-38 επί του Παναθηναϊκού: «Αυτά τα παιδιά από 18 χρόνων μυήθηκαν στο να νικούν και να παίρνουν πρωταθλήματα. Είχα πει λοιπόν να μην υποτιμούν κάποιοι την καρδιά του πρωταθλητή, αφού οι παίκτες μου από μικροί κολυμπούν στα βαθιά και τα καταφέρνουν».

– Mιλώντας για το Νίκο Γκάλη: «Όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ θα έπρεπε να πληρώνουν έναν ειδικό φόρο, το… Γκαλόσημο».

– 1998 μετά την ήττα της ΑΕΚ από τον αποδεκατισμένο Άρη στον τελικό κυπέλλου: «Σήμερα και οι τυφλοί είδαν τι έγινε» .

– Μιλώντας για τον Διαμαντίδη: «Είχα μια εμμονή με τον Διαμαντίδη, τον πήρα στην Εθνική, ενώ δεν είχε ακόμη καθιερωθεί ως βασικός στον Ηρακλή. Κάποιοι τότε μου έλεγαν ”Το κάνεις γιατί αγωνίζεται σε ομάδα της Θεσσαλονίκης” και τους απάντησα ότι ”εγώ αβάντες δεν κάνω σε κανέναν, περιμένετε και θα δείτε”. Ήμουν σίγουρος. Έκανε 15 δουλειές στο γήπεδο, σκοτώνεται για το σύνολο… Πώς να μην εμπιστευτείς τέτοιον παίκτη; Είναι ντροπαλός, σου μιλάει με σεβασμό και στο γήπεδο είναι σκυλί. Παίκτης πρότυπο».

– 1988 αναφερόμενος στον Σούμποτιτς μετά την ήττα του Άρη στον ημιτελικό του φάιναλ φορ από την Τρέισερ Μιλάνο: «Εγώ δεν μπορώ να ρυθμίσω το χέρι του».

– 1994 απαντώντας στον Κώστα Πολίτη, ο οποίος κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου των τεσσάρων προπονητών στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ είπε ότι «είθισται ο ηττημένος να συγχαίρει τον νικητή και εγώ μετά τον αγώνα θα περιμένω τον Γιάννη να μου δώσει το χέρι του»: «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι».

– 1993 Ίσως η πιο χαρακτηριστική στιγμή του Γιάννη Ιωαννίδη διαδραματίστηκε στον 4ο ημιτελικό του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ, ο οποίος έληξε 59-49. Στον απόηχο αντεθνικών συνθημάτων, πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Ως προπονητής του Ολυμπιακού, έφτασε στη γραμματεία, πήρε το μικρόφωνο και ζήτησε από τους φιλάθλους να μη βρίζουν. «Μην βρίζετε Βούλγαροι και τέτοια εθνικά θέματα» λέει αρχικά, πριν χάσει την ψυχραιμία του και φωνάξει «σταματήστεγ..ω το στανιό σας!».

Ο «Ξανθός», όπως ήταν το προσωνύμιο του στους πάγκους, συνέδεσε το όνομά του με τον Άρη Θεσσαλονίκης, τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής της μεγάλης ομάδας των Νίκου Γκάλη και Παναγιώτη Γιαννάκη (1978-79 και 1982-1990) που έβαλε το άθλημα στα σπίτια των Ελλήνων τη δεκαετία του 80. Από το 1991 έως το 1996 διετέλεσε προπονητής του Ολυμπιακού, ακολούθησε η θητεία στην ΑΕΚ (1996-98) για να επιστρέψει στον Ολυμπιακό (1999-2000). Ο Γιάννης Ιωαννίδης ασχολήθηκε και με την πολιτική και διετέλεσε υφυπουργός Αθλητισμού.

Τα θρυλικά ξεσπάσματα του κόουτς Ιωαννίδη: Τα… γαλλικά στο ΣΕΦ, το σακάκι στον διαιτητή και τα επικά τάιμ άουτ – Βίντεο

Ο Γιάννης Ιωαννίδης έγραψε ιστορία στους πάγκους και με τα … ξεσπάσματά του

Ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν ήταν μόνο ο κορυφαίος Έλληνας προπονητής αλλά και ένας άνθρωπος με “εκρήξεις” και έντονα συγκρουσιακός. 

Καθοδήγησε τον Άρη και τον Ολυμπιακό σε κατακτήσεις τίτλων αλλά και σε ρεκόρ αλλά είχε τον δικό του τρόπο να κοουτσάρει τις ομάδες του. Αν και ήταν θρήσκος μέσα στο παιχνίδι την ώρα του αγώνα έβριζε τα “θεία” και γίνονταν… viral την εποχή εκείνη μέσω της ΕΡΤ! 

Στην καριέρα του είχε την τύχη να κοουτσάρει παίκτες όπως ο Νίκος Γκάλης και ο Παναγιώτης Γιαννάκης στον μεγάλο Άρη του ’80 και στα τάιμ άουτ ειδικά στα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ έδινε … ρεσιτάλ. 

Τα… καντήλια έδιναν και έπαιρναν και είχαν αποτέλεσμα. Σε παίκτες και σε διαιτητές. Επικά είναι τα… γκάζια που έβαλε σε Μισούνοφ και Λυπηρίδη! 

Το 1991 κατέβηκε από την αγαπημένη του Θεσσαλονίκη στον Πειραιά για να αναλάβει τον Ολυμπιακό.

Στην ιστορία έμειναν τα ξεσπάσματά του ως προπονητή του Ολυμπιακού. Σ’ ένα παιχνίδι με την Τρεβίζο πέταξε μπουκάλι στον Γιώργο Σιγάλα. 

Σ’ ένα άλλο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ “τρελάθηκε” έδωσε το σακάκι του στον διαιτητή Σταύρο Τσανίδη και αποβλήθηκε.  «Μας τα πήρες όλα, πάρε και το σακάκι μου», του είπε τόσο απλά. 

Νωρίτερα είχε πάρει το μικρόφωνο στο ΣΕΦ για να ζητήσει από τον κόσμο του Ολυμπιακού να σταματήσει να φωνάζει “Βούλγαροι” για να ξεκινήσει ο αγώνας. 

«Μην βρίζετε Βούλγαροι και τα λοιπά εθνικά θέματα. Σταματήστε γαμώ το στανιό σας» είχε πει στον κόσμο. Στην πρώτη του χρονιά στον Ολυμπιακό “τσακώθηκε” με Γκέκο και Πεδουλάκη σ’ ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. 

Πιστός. Θρήσκος. Πήγαινε στο Άγιο Όρος. Αλλά στο γήπεδο ήταν ένας άλλος άνθρωπος… Αυτός ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης. 

«Μη βρίζετε γ@@@ το στανιό μου» – Όταν ο Γιάννης Ιωαννίδης ζητούσε από τους οπαδούς να σταματήσουν αντεθνικά συνθήματα

Στον 4ο ημιτελικό του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ

Ο χρόνος γυρίζει πίσω στο 1992-1993, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, στον 4ο ημιτελικό του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ, που, για την ιστορία, έληξε 59-49.

Ο κορυφαίος προπονητής Γιάννης Ιωαννίδης που έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη, επιχείρησε τότε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, στον απόηχο των αντεθνικών συνθημάτων.

Ως προπονητής του Ολυμπιακού, έφτασε στη γραμματεία, πήρε το μικρόφωνο, και ζήτησε από τους φιλάθλους να μη βρίζουν, με έναν δικό του τρόπο, που ταίριαζε στην έντονη και συγκρουσιακή προσωπικότητά του, όπως φαίνεται και στο βίντεο.

ΠΗΓΗ : http://www.protothema.gr